Jak rozmawiać z dzieckiem na trudne tematy?

Nie pytajmy – czy rozmawiać, bo rozmawiać zawsze warto! Zapytajmy za to, jak rozmawiać z dzieckiem na trudne tematy, które nierzadko dotykają takich zagadnień jak śmierć, tęsknota, rozczarowanie. Zwłaszcza dzisiaj, w obliczu toczącej się wojny, która bardziej lub mniej pośrednio, to jednak dotknęła nas wszystkich, przed rodzicami stoi ogromne wyzwanie. Jak ochronić swoje dziecko, nie przekłamując rzeczywistości? Jak opowiedzieć mu o tym, co widzi w telewizji, słyszy w radiu lub z rozmów dorosłych, ale przekładając to na jego język? Jak odpowiadać na trudne pytania, udzielając prostych odpowiedzi? Podpowiadamy!

Nie unikaj rozmowy!

Przede wszystkim – nie unikaj rozmowy. Dziecko wie więcej, niż możesz przypuszczać, a jeśli interesujących je kwestii nie zrozumie z Twoją pomocą, to możesz być pewien, że odpowiedzi będzie szukało gdzieś indziej. Nie zawsze w mądrym źródle. Dlatego, doceń to, że Twoja pociecha darzy Cię zaufaniem, że widzi w Tobie autorytet i… nie zawiedź jej!

Jeśli to nie jest odpowiednia chwila na rozmowę, jeśli musisz się do niej przygotować, odkładając na bok trudne emocje, zakomunikuj to dziecku. Ustalcie datę rozmowy, a nawet jej miejsce, ale nigdy nie zbywaj syna czy córki, mówiąc „nie ma o czym rozmawiać”, „to nie są tematy dla dzieci”, „jesteś za mała/za mały na pewno nie zrozumiesz”. Zrozumie! O ile udzielisz odpowiedzi adekwatnej do wieku, prostym językiem, dawkując informacje. Wszak to Ty najlepiej znasz swoją pociechę i poziom jej wrażliwości, dlatego wiesz, ile rzeczy i w jakiej formie będzie w stanie przyswoić bez szwanku.

Mów prawdę

Gdy już dojdzie do rozmowy, nigdy nie unikaj prawdy, nie kłam, nie przeinaczaj faktów. Jeżeli ulubiony chomik dziecka zdechł, to podmienienie go na nowy bez zgody właściciela będzie nierozsądne. A jeszcze gorzej, gdy ten wyzna się na podmianie i poczuje się po prostu oszukany. Do trudnej emocji, jaką jest tęsknota i smutek, dojdzie kolejna – złość i rozczarowanie Twoją postawą.

Dlatego zawsze stawiaj na prawdę. Możesz oczywiście uniknąć szczegółów związanych ze śmiercią pupila, ale o samym zajściu koniecznie poinformuj dziecko. Pozwól mu płakać – pozwól mu przeżywać różne emocje. Nie wie, że nie są one złe i że w życiu zdarzają się też takie momenty, w których człowiek ma ochotę zakopać się pod kocem. Wcześniej czy później jednak wyjdzie z tego stanu – zwłaszcza, gdy przy boku będą kochani, wspierający i ciepli rodzice.

Wciel się w rolę informatora

Większość komunikatów, które rodzice przekazują dzieciom jest w jakiś sposób nacechowane. Odpowiadając na pytania o kradzież czy morderstwo trudno nam uniknąć wzburzenia, a nawet łez. Wyjaśniając, dlaczego to dziecko jeździ na wózku inwalidzkim czy pan nie ma ręki, mimowolnie czujemy się zawstydzeni, przybieramy ton pełen współczucia. Oczywiście nie ma w tym nic złego, jednak dzieci nie podzielają wielu z naszych obaw, a swoje poglądy będą dopiero wyrabiać na przestrzeni lat. Czasem warto dać im przestrzeń do tego, aby mogły samodzielnie obserwować świat i zdobywać odpowiedzi na interesujące je pytania.